1394/03/05
ذهنم آشفته شده، نه صدای تو، نه صدای چلچله و نه حتی صدای سگ همسایه؛ هیچکدام این تشویش را از من دور نمی کنند. کلاغ ها از مترسک پوشالی مزرعه ی پدر بزرگ ترسی ندارند و گرازها از خون جوانه های جویای نور تغذیه می کنند. من تنها نیستم. در واقع تنها هستم اما تنها کسی که دی اکسید کربن استشمام و گاز متان تولید می کند؛ نیستم. وقتی اعضای خانواده ای از تراکم گاز متان در چاه فاضلاب خانه ی خود خفه شدند من آنجا نبودم. من جایی روی آسمان خراش های رویای کودکی کور، بارش خوشه های خشم بر نُمادهای بی کسی را نظاره می کردم. وقتی کرکس ها تکه های استخوان جنازه ی انسانیت را تمیز می کردند، من کنار زنی نشسته بودم که مرد سوار بر اسب رویاهایش معتاد شده بود و برایم فال می گرفت. در فال من یک نردبان بود. یک نردبان بلند. خیلی بلند. از زمین تا ماه. کفش هایم را دادم و نردبان را گرفتم.
نظرات کاربران